Tea time .... Bart, ze komen eraan😎
In de ban van gietmallen😆
Omdat ik droom van een reeks strak gegoten borden, zat er niks anders op: een nieuwe poging wagen. En kijk, aanschouw het resultaat van mijn noeste arbeid.
Die mallen maken heeft me bloed zweet en tranen gekost (lees bouwen van sterke kassementen, wat cijferwerk om de juiste hoeveelheid gips en de juiste water-gipsverhouding te berekenen ÉN een hoop afwas en opruimwerk - want gips maken is nou niet bepaald de properste bezigheid). Maar ik worstelde me er doorheen en daarna kon het leukere deel beginnen.
Het gieten van borden. Ik had er weinig ervaring mee. Ik herinner mij vaag wat lessen in de academie, waar ik destijds vlug komaf mee had gemaakt (dat was achteraf toch niet zo'n goed idee gebleken😥) en in een later stadium toen het me wel meer begon te interesseren was er ook nog eens een cursus bij Monika Patuszinska (interessant en fascinerend wat die met mallen deed: kapotgooien🤗).
Maar goed: het gieten van borden dus. Ik moet zeggen de leercurve was steil: na enkele mislukkingen omdat ik de juiste gietconsistentie nog moest leren inschatten ging het snel bergop. Al snel kwam het ene na het andere bord uit mijn mallen. Ik heb ondertussen ook geleerd dat timing niet alles is bij het inschatten van de correcte dikte van een bord. Beter is het proces van nabij te volgen en juist op tijd af te gieten. Dit zijn mijn eerste resultaten:
Daarna botste ik weer op mijn eigen grenzen.
- Mijn gebrek aan geduld: tegen beter weten in het bord uit de mal proberen te halen.
- Mijn onbedwingbare drang om drogende borden aan te raken, te verplaatsen en tot slot om zeep te helpen😝😝.
Maar zoals Piet Huysentruit zou zeggen: "wat hebben we geleerd vandaag?"
- Als je bord afgegoten is, blijf er met je fikken vanaf tot het vanzelf loskomt;
- Als je bord uit de mal is losgekomen, leg het op een plat vlak en leg er een plank bovenop om te voorkomen dat het kromtrekt;
- laat het bord heel langzaam drogen in een ruimte waar er een min of meer constante temperatuur heerst ( forceer niks en vooral BLIJF ER VANAF OOK ALS JE JE NIEUWSGIERIGHEID MOEILIJK KUNT BEDWINGEN!!!!)
- Eens gedroogd , handle them with care, want ze zijn zeer fragiel, vooral de borden met een grote diameter😲 (niets frusterender dan een gebroken bord, nadat je heel dit proces hebt doorlopen, trust me, ook daar kan ik van meespreken ondertussen.) =Cardiac arrest😨!!!
Mocht er nog iemand nog tips hebben op Huysentruitse wijze: ze zijn van harte welkom😆.
Maar kijk, het is zo ver, vanavond gaat er een eerste reeks de oven in. Toch hoed ik mezelf ervoor om al victorie te kraaien of het vel van de beer te verkopen nog voordat hij geschoten is, want er kan nog heel wat mislopen: scheuren, kromtrekken of glazuurfouten. But I keep my fingers crossed. En... wordt ongetwijfeld vervolgd👍
Even visualiseren ...😃
Volgende week keramiekmarkt in Hof vandeputte in Zegelsem. Altijd goed om even te visualiseren hoe mijn kraampje er zal uitzien. Kwestie van niet teveel tijd te verliezen.
Of hoe een tattoe een titel wordt
Waar dit zo plots vandaan komt, weet ik zelfs niet zo heel goed.
Als ik begin te boetseren heb ik altijd maar een heel vaag beeld van wat ik ga maken.
Ik hou ervan te starten met het idee " ik maak een pot🤔"
Meestal ben ik nog niet lang bezig en de ideeën komen naar boven borrelen
... en dan krijg je dit.
Naar mijn gevoel past hier een tattoe bij: "the future in my hands", maar ik zal het maar als titel bij dit beeld houden.
Wezenloos
we·zen·loos (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord; vergrotende trap:wezenlozer, overtreffende trap: wezenloost)zonder gevoel, verstand, uitdrukking: wezenloze gelaatstrekken;zich wezenloos schrikken heel erg schrikken
Het hoofdje heeft een speciaal plekje gekregen en hoe meer ik het bekijk, hoe dierbaarder het me wordt en hoe meer het me intrigeert.
Die wezenloze blik, het is alsof het me zeggen wil: je hebt geen idee wat ik allemaal heb meegemaakt 🤔
raku stoken ..... een avontuur op zich!
Raku stoken is een van oorsprong Japanse techniek.
Raku
stoken is een specifiek keramisch bakproces dat zowel vuur als rook gebruikt om
unieke patronen en ontwerpen in het aardewerk te maken. Het aardewerkstuk wordt
eerst bisque gebakken, dan geglazuurd en daarna ondergaat het het proces
van raku stoken.
Het
bakproces vereist een speciale raku oven die wordt gestookt met propaan tot een
temperatuur van ongeveer 1000 °C). Het wordt vervolgens rood-gloeiend uit de
oven gehaald met behulp van een speciaal ontworpen raku tang. Het raku werkstuk
wordt quasi onmiddellijk in een metalen ton vol met houtvezel en/of andere
natuurlijke vezels zoals bladeren of gras geplaatst. De hitte die uit
werkstukken komt maakt dat het houtvezel in de ton spontaan gaat branden.
Nadat de werkstukken in de ton zijn geplaatst, wordt een deksel op de ton geplaatst en het werkstuk smeult dan in de ton. Voor de werkstukken wordt best klei gebruikt met chamotte (kleigruis). Dit maakt het werkstuk beter bestand tegen deze hoge temperaturen en tegen de thermische schok als het uit de 1000 graden warme oven wordt genomen.
Als het vuur de zuurstof in de ton verteert, trekt ook de zuurstof uit het aardewerk en het glazuur. Dit proces na de brand heet reductie . Het is in dit stadium dat de unieke uitstraling van het raku aardewerk ontstaat. De resulterende patronen en kleuren zijn onvoorspelbaar, omdat ze zijn gemaakt door het natuurlijke proces van verwijdering van zuurstof. Ook is breuk niet altijd te vermijden. Vooral het bakken van open schalen houdt risico in.
Het raku aardewerk blijft in de gesloten ton voor ongeveer 15 minuten, daarna wordt het aardewerk gekoeld en geplaatst in een bak water. Dit bevriest de patronen die zijn gemaakt tijdens de reductiefase. De hoeveelheid tijd dat een stuk in het koelwater moet blijven is grotendeels afhankelijk van het stuk en de omvang ervan.
Af en toe is het gewoon eens nodig om te glazuren 😈
De nimf in mij ...
... de Nimf in mij is dartel en speels.
ONDEUGEND hoopt ze
dat ooit misschien,
iemand heel bijzonder,
die olijkheid in haar
kan zien...
Vol goede voornemens!
 |
| Happy New Year !! |
Schandalig gewoon. Na maanden ben ik er eindelijk toe gekomen om een nieuw paswoord aan te maken voor mijn blog. Ik was het een hele tijd geleden gewoon kwijt geraakt (dat komt ervan als je in het Alzheimer light stadium verzeild raakt!). Mijn goede voornemens voor dit jaar (zijn net als vorige jaren dat ik geen goede voornemens maak, MAAR ....) voorzien toch in een lichte aanmaning naar mijn eigen persoontje om meer in mijn ateliertje te duiken. Ik verdedig me zelf altijd met excuses als ... ik heb geen tijd meer nu ik meer ga werken, ... ik steek meer tijd in sporten, dat is belangrijk voor de gezondheid nu we wat ouder worden .... Allemaal goed en wel, en zonder twijfel steekhoudende argumenten met een 100% waarheidsgehalte, maar toch ... IK MIS HET WEL, en het kriebelt vaak, maar ik ontzie met dikwijls de moeite om de boel overhoop te zetten voor dat uurtje dat ik tijd over heb. IK heb me dus voorgenomen dat daar verandering in komt. Staat de boel overhoop, hij staat overhoop! Ik ga mezelf op gang trekken met één of andere cursus. Daar heb ik al lang zin in. IK ga ook eens bekijken wie ik daarvoor allemaal warm kan maken. Met wat vrienden is het nog zo gezellig!
Even een artistiek zijsprongetje
Lotte en ik zijn ingeschreven in een cursus vilten en hebben inmiddels de eerste les achter de rug.
Kwestie van onze artistieke horizonten wat te verbreden (hmhm)
Ik vond het leuk. Misschien kan ik hier wel iets mee doen dat gelinked is aan mijn keramische bezigheden (kralen bijvoorbeeld). Hierbij de eerste resultaten van de les plat vilten.
Kussensloop en sjaal in merinoswol
Druk bezig
De buitenkant vind ik mooi, de binnenkant is nog niet echt wat het zou moeten zijn, maar na wat getimmer zou dat moeten goedkomen. Alleen is dat porselein beenhard (bone china ?) en zelfs met een hamer(tje) krijg ik er geen stukken af en ik ben op de duur zo hard aan het kloppen dat ik vrees dat de boel in gruzelementen zal vallen.
Geurhinder ??
Alle waarschuwingen over afschuwelijke geurhinder over boord gegooid en het toch gedaan. Gisteren schaal gegoten van porceleingietklei en honey pops in de oven gestopt. Ik moet zeggen dat de geurginder volledig in het niet valt bij de verwachtingen en het ongeduld dat ik voel vooraleer ik de ovendeur mag opendoen.: vanavond is het zover. Mijn dochter vond trouwens dat het rook naar de verbrande ontbijtkoeken van onze bakker, (verbrande suiker dus) de garagepoort opengezet en het probleem was de wereld uit.
Ik brand van ongeduld !-)
Ik brand van ongeduld !-)
Cursus mallenmaken: het smaakt naar meer
Na enkele voorbereidende lessen is dit weekend de workshop met Monica gestart. Ongelooflijk wat ze doet met mallen. Soms gaat ze een voor mij wat te extreme kant op, maar je ziet dat het een gedreven iemand is, ze heeft massa's ervaring en durft alles uitproberen. De vele mislukkingen zal ze er zoals bij elk leerproces bijgenomen hebben.
We staan aan het begin: maar het smaakt naar meer ! Zelfs gieten met gietklei zonder een gipsmal komt aan bod en dat klinkt wel heel aanlokkelijk in mijn oren, na mijn debâcle met een volledige emmer gips die in een stortvloed op de vloer terechtkwam, en waarvan ik nog elke week resten ontdek op de kasten en de muren!
We staan aan het begin: maar het smaakt naar meer ! Zelfs gieten met gietklei zonder een gipsmal komt aan bod en dat klinkt wel heel aanlokkelijk in mijn oren, na mijn debâcle met een volledige emmer gips die in een stortvloed op de vloer terechtkwam, en waarvan ik nog elke week resten ontdek op de kasten en de muren!
Abonneren op:
Posts (Atom)